Η φορεσιά της Πρώτης Φλώρινας

Αποτελείται από : α) μακρύ πουκάμισο από χοντρό άσπρο υφαντό ύφασμα, β) αμάνικο επενδύτη από μαύρο, μάλλινο ύφασμα. Φέρει πλούσια κεντητή και επίρραπτη διακόσμηση, γ) μάλλινη, υφαντή, ορθογώνια ποδιά, με ενυφασμένα σχέδια σε κάθετες ρίγες που καλύπτουν όλη την επιφάνεια της ποδιάς. Το κυρίαρχο χρώμα είναι το  σκούρο μπορντό, δ)υφαντό βαμβακερό, άσπρο μαντήλι του οποίου οι παρυφές φέρουν λεπτή πλεκτή μπιμπίλα από πορτοκαλί νήμα, ε) μάλλινες, μαύρες κάλτσες με πλεκτή διακόσμηση στο πάνω μέρος προς την απόληξη, στ)  επιστήθιο που ήταν μάλλινο λευκό ή βελούδινο σε σκούρα χρώματα και είχε στολίδια  γύρω στο λαιμό.

1954. Κων/νος και Μαγδαληνή Φέκου

Η προέλευση του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου

Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων.

Τότε τα δέντρα  μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και οι άνθρωποι τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο.
Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα. H εικόνα ενός πράσινου δέντρου την παραμονή των Χριστουγέννων, με τα αστέρια να λάμπουν στον ουρανό
από πάνω του, λέγεται ότι του έκανε μεγάλη εντύπωση κι έτσι τοποθέτησε ένα παρόμοιο δέντρο, διακοσμημένο με αναμμένα κεριά, μέσα στο σπίτι του. Στα μέσα τον 1800, το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είχε επεκταθεί ταχύτατα σε όλο τον κόσμο. Το έθιμο γινόταν αιτία για πολλά ατυχήματα! Έτσι, μέχρι να εφευρεθούν τα ηλεκτρικά φωτάκια, οι προνοητικοί είχαν και έναν κουβά νερό κάτω από το δέντρο, για τον κίνδυνο πυρκαγιάς...
Το 1882, το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου, στολίσθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης, στην κατοικία του Έντουαρτ Τζόνσον, ενός συναδέλφου του εφευρέτη Τόμας Έντισον.
Σήμερα, περισσότερα από 72 εκατομμύρια δέντρα στολίζονται κάθε Χριστούγεννα, και από αυτά, 35 εκατομμύρια είναι αληθινά δέντρα ενώ 37 εκατομμύρια είναι ψεύτικα.

Τα σκλαβάκια. Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

Τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ισάριθμες ομάδες. Διάλεγαν δύο σημεία που θα ήταν τα «λημέρια» ή οι «φωλιές» τους. Τα «λημέρια» συνήθως ήταν απέναντι, αλλά σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους. Στην μέση της απόστασης χάραζαν μία ευθεία γραμμή, που ήταν το «σύνορο». Μόλις δινόταν το σύνθημα, τα παιδιά προχωρούσαν προς το σύνορο με σκοπό αν ακουμπήσουν έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας, ώστε να τον πάρουν αιχμάλωτο. Ο αιχμάλωτος μεταφέρονταν στο λημέρι και περίμενε να τον αγγίξει ένας παίκτης της δικής του ομάδας για να το ελευθερώσει.
Όποια ομάδα έπιανε τους περισσότερους αιχμαλώτους ήταν η νικήτρια.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Εφτά κεραμιδάκια. Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

Το παιχνίδι αυτό παίζεται και σήμερα από τα παιδιά. Χρειάζονται 7 πλάκες συνήθως από κεραμίδια ( από όπου και το όνομά του) και μία μπάλα.
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες την αμυνόμενη και την επιτιθέμενη.
Μέσα σ' έναν κύκλο τοποθετούσαν τα εφτά κεραμιδάκια το ένα πάνω στο άλλο. Μερικά μέτρα μακρύτερα χάραζαν μία ευθεία και από εκεί και με τη βοήθεια της μπάλας ένας-ένας παίκτης της επιτιθέμενης ομάδας προσπαθούσε να ρίξει τα κεραμίδια. Αν το κατάφερνε, η αμυνόμενη ομάδα σκόρπιζε τις πλάκες μέσα στον κύκλο. Τότε άρχιζε μια αληθινή μάχη. Οι παίκτες της μιας ομάδας προσπαθούσαν να τα ξαναστήσουν, ενώ οι παίκτες της αμυνόμενης να τους «κάψουν» με την μπάλα.
Το παιχνίδι τελείωνε, όταν ξαναστήνοταν όλα τα κεραμιδάδια ή καίγονταν όλοι οι παίκτες της επιτιθέμενης ομάδας.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

H περιουσία. Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

H περιουσία ήταν ένα ωραίο παιχνίδι, για το οποίο χρειάζονταν 4-7 ή 8 παιδιά. Πρώτα σχεδιάζανε στο χώμα ένα κύκλο, τον οποίο χωρίζανε σε τόσα ίσα μέρη, όσο και οι παίκτες. Αφού τα «βγάζανε» για να δούνε ποιος Θα είναι η «μάνα» της δίνανε να κρατάει ένα ξύλο. Η μάνα ξαφνικά έριχνε το ξύλο μέσα στο κύκλο και όλα τα παιδιά έτρεχαν μακριά, εκτός από τον παίκτη μέσα στο «κομμάτι περιουσία», του οποίου είχε πέσει το ξύλο. Αυτός έπρεπε να σκύψει να το πάρει φωνάζοντας ταυτόχρονα «ένα δύο τρία στοπ». Στο τέλος αυτής της φράσης έπρεπε οι προηγούμενοι παίκτες να μείνουν ακίνητοι. Το
παιδί πετούσε το ξύλο σημαδεύοντας τον πιο κοντινό παίκτη. Αν τον ακουμπούσε, του έπαιρνε μέρος της «περιουσίας» του ως εξής. Πατώντας μέσα στο δικό του κομμάτι και κρατώντας το ξύλο χάραζε
μέσα στο κομμάτι του «χαμένου» μία γραμμή επεκτείνοντας έτσι την περιουσία του.
Πολλές φορές στην προσπάθεια να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι, έχανε την ισορροπία του και πατούσε στα όρια ή στην περιουσία κάποιου άλλου.  Τότε έχανε το δικαίωμα της επέκτασης και ο « Θιγόμενος» παίκτης ήταν αυτός που μπορούσε να διεκδικήσει περιουσία με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ακριβώς πάθαινε αν δεν πετύχαινε τον συμπαίκτη του με το ξύλο.
Μερικές φορές πριν αρχίσει το παιχνίδι συμφωνούσανε αν θα επιτρέπανε τα «νησάκια». Αυτά ήταν μικροί κύκλοι μέσα στο κομμάτι του αντιπάλου. Πατώντας ο παίχτης με το ένα πόδι στο αρχικό του κομμάτι και με το δεύτερο στο «νησί» είχε την δυνατότητα να χαράξει μια μεγάλη γραμμή, κερδίζοντας έτσι τον αντίστοιχο χώρο. Νικητής έβγαινε όποιος κατάφερνε να μαζέψει την μεγαλύτερη περιουσία.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Σφεντόνα ή τρέγκαλο. Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

H κατασκευή της σφενδόνας απαιτούσε μια ξύλινη διχάλα από γερό ξύλο (π.χ. κραμιά ή ακακία) και δύο μακρόστενα λάστιχα, που τα δέναν στις άκρες της διχάλας. Τα δύο λάστιχα τα ένωνε ένα κομμάτι πετσί.
Αφού τοποθετούσαν ένα χαλίκι στο πετσί, κρατούσαν με το ένα χέρι τη διχάλα, ενώ με το άλλο τέντωναν τα λάστιχα κρατώντας ανάμεσά τους το χαλίκι, σημάδευαν τον στόχο και άφηναν το χαλίκι να
φύγει. Πολλές φορές το χαλίκι προκαλούσε ζημιές ή τραυματισμούς, γι’ αυτό η κατάσχεσή της από έναν ενήλικα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Πεντόβολα. Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

Τα πεντόβολα παίζονταν με δύο μόνο παιδιά, που το καθένα είχε πέντε χαλίκια στρογγυλά και λεία, στο μέγεθος ενός μεγάλου φουντουκιού. Συνήθως έπαιζαν τα παιδιά καθισμένα στη σάλα του
σπιτιού, γιατί έπρεπε να υπάρχει μία λεία επιφάνεια.
Ρίχνοντας κλήρο για να δουν ποιος θα παίζει πρώτος άρχιζε το παιχνίδι. Άφηναν μπροστά τους τέσσερα χαλίκια. O πρώτος παίχτης πετούσε ψηλά το χαλίκι, που είχε στο χέρι του και με μια γρήγορη κίνηση, ενώ το χαλίκι ήταν ακόμη στον αέρα, προσπαθούσε να πάρει ένα από τα κάτω χαλίκια. Αν προλάβαινε να το πάρει στην χούφτα του μαζί με το άλλο, που έπεφτε από ψηλά, συνέχιζε μέχρι να τα πάρει όλα τα χαλίκια από κάτω ένα κάθε φορά. Κάθε χαλίκι που έπιανε, το
τοποθετούσε στην παλάμη του αριστερού του χεριού.
Πετώντας πάλι το χαλίκι ψηλά προσπαθούσε να πιάσει τα υπόλοιπα χαλίκια δύο-δύο, τρία-ένα και τέλος τέσσερα με μιας. Έχανε ο παίχτης, εάν δεν προλάβαινε αυτές τις κινήσεις, έως ότου το χαλίκι ξαναρχόταν στο χέρι του. Τότε αναλάμβανε το συμπαίχτης του ν' ακολουθήσει όλες τις φάσεις του παιχνιδιού από την αρχή.
Αν τελείωνε με επιτυχία ο παίχτης τις προηγούμενες φάσεις, συνέχιζε στον επόμενο γύρο το παιχνίδι ως εξής : Ακουμπούσε το αριστερό του χέρι στη λεία επιφάνεια με ενωμένα όλα τα δάχτυλα,
εκτός από τον αντίχειρα, που τον κρατούσε ανοικτό, έτσι ώστε να σχηματισθεί μια καμάρα. Πετώντας το χαλίκι, προσπαθούσε κάθε φορά να βάλει ένα από τα κάτω χαλίκια μέσα στην καμάρα
σπρώχνοντάς το. Στη συνέχει δύο-δύο, τρία-ένα, τέσσερα με μιας. Στην επόμενο γύρο ο παίχτης ακουμπούσε το αριστερό του χέρι στη λεία επιφάνεια με τα δάχτυλα ανοιχτά. Σε κάθε πέταμα του
χαλικιού προσπαθούσε να βάλει κάθε χαλίκι από τα κάτω ανάμεσα στα δάχτυλα. Όταν το κατάφερνε, πετούσε πάλι το χαλίκι, αφού προηγουμένως είχε κλείσει τα δάχτυλα του αριστερού χεριού, ώστε να
ανεβούν οι βόλοι πάνω στο χέρι, ανασήκωνε λίγο το αριστερό χέρι και χτυπώντας το με το δεξί έριχνε τα χαλίκια κάτω και μετά τα μάζευε μεμιάς.
Στην τελευταία φάση το παιδί πετούσε όλα τα χαλίκια Ψηλά και προσπαθούσε να τα ξαναπιάσει στις ράχες των παλαμών, τις οποίες ένωνε βάζοντας τους αντίχειρες από κάτω και σχηματίζοντας έτσι ένα
είδος σκάφης.  Για την επισφράγιση του παιχνιδιού ο νικητής τα πετούσε άλλη μια φορά απ' αυτήν τη Θέση όλα μαζί πάνω και γυρίζοντας το χέρι του έπιανε όλα τα χαλίκια στην χούφτα του.
Το ίδιο παιχνίδι τα παιδιά το έπαιζαν με κότσια ή χρησιμοποιούσαν ένα μπαλάκι για το χαλίκι που πετούσαν ψηλά. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι έπρεπε πετώντας το μπαλάκι ταυτόχρονα να τοποθετήσουν κάθε κότσι όρθιο στην λεία επιφάνεια.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου Φλώρινας

Τσαλίκι ή τσιλίκι
Το παιχνίδι αυτό είναι αρχαιότατο και λεγόταν κυνδαλισμός ή πασσαλισμός (Απ' όπου και η παροιμία «Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται»). Παίζεται σε πολλές παραλλαγές και είναι διαδεδομένο σ’ όλη την Ελλάδα.
Τα παιδιά χάραζαν έναν κύκλο στο χώμα. Αφού όριζαν ποιος θα ρίξει πρώτος του έδιναν δύο ξύλα: ένα μεγάλο, 6α εκ. και ένα μικρό, 20εκ. περίπου. Το παιδί κρατώντας το μικρό ξύλο με το ένα χέρι ψηλά το χτυπούσε με το μεγάλο ξύλο από το κέντρο του κύκλου. Τα υπόλοιπα παιδιά περίμεναν έξω από τον κύκλο. Αν το μικρό ξύλο έπεφτε κάτω, ο παίκτης είχε το δικαίωμα να το χτυπήσει ψηλά και όσο αυτό ήταν στον αέρα να το ξαναχτυπήσει για να βγει από τον κύκλο. Είχε δικαίωμα να το κάνει αυτό τρεις φορές. Αν δεν το πετύχαινε, καιγόταν και τη θέση του την έπαιρνε άλλος.
Αν το ξύλο έβγαινε από το κύκλο, αλλά, ενώ ήταν στον αέρα, το έπιανε ένα από τα παιδιά, που περίμεναν έξω από το κύκλο, αυτός έπαιρνε και την θέση του προηγουμένου.
Αντίθετα, όταν το μικρό ξύλο έπεφτε στο έδαφος, έξω από τον κύκλο χωρίς να το πιάσει κανείς, μετρούσαν την απόσταση με βήματα και παίρνανε ισάριθμους πόντους.
Νικητής ήταν ο παίκτης που θα συγκέντρωνε τους περισσότερους πόντους.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Παραδοσιακά παιχνίδια της περιοχής Αμυνταίου

 Κότσι
Το κότσι είναι γνωστό παιχνίδι από την αρχαιότητα. Στη Δήλο βρέθηκε επιγραφή που γράφει
«Δημήτριος τυφλός ουδέ βλέπει ουδέν παίζων αστράγαλους έκλεψεν αυτώ Ερμίας αστραγάλους»
Κότσι είναι ο αστράγαλος των ζώων. Για το παιχνίδι καλύτεροι είναι οι αστράγαλοι της γίδας. Κάθε κότσι έχει τέσσερις πλευρές. Η πιο επίπεδη ονομάζεται «βεζίρης», η απέναντι της που έχει κυματοειδή  χείλη (σαν στέμμα) λέγεται «βασιλιάς» . Από τις φαρδιές πιο  φουσκωτή λέγεται «ψωμί», ενώ η τέταρτη με τη λακκούβα «ξύλο». Με το κότσι παίζονταν πολλά παιχνίδια. Το πιο γνωστό είναι ο  Βεζίρης. Τα παιδιά (τουλάχιστον τέσσερα) σχημάτιζαν ένα ορθογώνιο και τοποθετούσαν το κότσι στη μέση. Με τη σειρά έριχναν το κότσι για να ορισθεί το « βασιλιάς» και ο « Βεζίρης».  Ο «Βασιλιάς» δίνει διαταγές. O «Βεζίρης» κρατά μία βέργα και εκτελεί τις εντολές του βασιλιά. Στη συνέχεια ρίχνουν όλα τα παιδιά με τη σειρά. Όποιος έφερνε «ξύλο», έτρωγε τόσες βεργιές από το «βεζίρη», όσες όριζε ο  «βασιλιάς», «λαδάτες» ή «ξιδάτες» (μαλακές ή τσουχτερές). Όποιος έφερνε «ψωμί» έκανε τον πεινασμένο και με διάφορες αστείες γκριμάτσες ότι έτρωγε ψωμί. Το παιχνίδι συνεχιζόταν ρίχνοντας όλα τα παιδιά το κότσι. Αν κάποιος άλλος έφερνε «βασιλιά», ή «βεζίρη»,
έπαιρνε το αξίωμα από τον συμπαίχτη του.

Κότσι 2° παιχνίδι

Σ' αυτό το παιχνίδι οι πλευρές από το κότσι ονομάζονται «τσούρλα»,  η στενή πλευρά με την βαθιά κοιλότητα, η απέναντί της «καζιάκα» ενώ οι άλλες δύο «αλάκι» , αυτή με την κοιλότητα και η
απέναντι «αντάπι».
Κάθε παίχτης έβαζε από τρία κότσια. Έστριβαν το    «νουμά» (μεγαλύτερο κότσι) και, όποιος έφερνε «τσούρλα» ή «καζιάκα», άρχιζε πρώτος το παιχνίδι. O πρώτος παίχτης έπαιρνε τα κότσια και το
«νουμά», τα ανακάτωνε και τα άφηνε να πέσουν στο έδαφος. Αν ο «νουμάς» στεκόταν «αντάπι» ή «αλάκι», ο παίχτης κέρδιζε όλα τα κότσια που είχαν σταθεί στην ίδια θέση με το «νουμά». Αν όμως ο
«νουμάς» στεκόταν «καζιάκα», ο παίχτης κέρδιζε όλα τα κότσια. Αν στεκόταν στη θέση «τσούρλα», τα κότσια τα κέρδιζε ο αντίπαλος. Τα κότσια που περίσσευαν από την πρώτη ριψη, τα έπαιρνε ο αντίπαλος και το παιχνίδι συνεχιζόταν μέχρι να τελειώσει όλα τα κότσια.

 Κότσι 3° παιχνίδι

Γι' αυτό το παιχνίδι χρειαζόταν και μια «πλίτσα», δηλαδή ένα μικρό κότσι. Πρώτα στήνανε όλα τα κότσια σε μια ευθεία γραμμή.
Από απόσταση περίπου τεσσάρων μέτρων ο πρώτος παίχτης έριχνε την «πλίτσα» του σημαδεύοντας τα κότσια. Όποιος πετύχαινε το πρώτο κότσι από τα αριστερά, που συνήθως ήταν βαμμένο κόκκινο,
κέρδιζε, όλα τα κότσια. Αν χτυπούσε ένα άλλο κότσι, κέρδιζε τα κότσια, που ήταν δεξιά από αυτό που χτύπησε.
Το παιχνίδι συνεχιζόταν με τη σειρά μέχρι που κέρδιζαν όλα τα κότσια.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.

Παιδικά ομαδικά παιχνίδια (1)

ΠΕΤΑΕΙ - ΠΕΤΑΕΙ
'Ένα παιδί κάνει τη μάνα. Τα άλλα παιδιά, μαζεμένα γύρω από τη μάνα, ακουμπάνε το δείκτη τους στο τραπέζι, στο πεζούλι κ.λ.π. Η μάνα ακουμπάει κι αυτή το δείκτη της και λέει:
Πετάει, πετάει (π.χ.)... ο αετός ... ο αετός... ο αετός... ο αετός...
ο γιατρός!
ή πετάει, πετάει ... το αηδόνι.. το αηδόνι... το αηδόνι...
το πεπόνι!
Όταν ακούνε «ο αετός» οι παίχτες πρέπει να σηκώνουν ψηλά τους δείχτες τους γιατί o αετός πράγματι πετάει, ενώ δεν πρέπει βέβαια να σηκώσουν το χέρι τους στο άκουσμα «γιατρός»!
Όποιο (ή όποια) από τα παιδιά ξεγελαστεί και χάσει, υποχρεώνεται να κάνει κάποια αστεία μίμηση που θα του ζητήσει η μάνα».


Η ΑΛΛΑΓΗ
Όλα τα παιδιά, εκτός από αυτό που «τα φυλάει», διαλέγουν από ένα δέντρο, πιάνονται σε κύκλο και χορεύοντας γύρω - γύρω, φωνάζουν:
Πίτουρο ένα - Πίτουρο δυο - Πίτουρο τρία! κι αμέσως τρέχουν στο δέντρο τους. Σε λίγο, δύο - δύο, αρχίζουν τις συνεννοήσεις... κι όταν κρίνουν τη στιγμή κατάλληλη, φωνάζουν «Αλλαγή»! κι αλλάζουν μεταξύ τους δέντρα.
Το παιδί που τα φυλάει. μόλις ακούσει το παράγγελμα, τρέχει να πιάσει κάποιο δέντρο που έμεινε πρόσκαιρα άδειο. Αν προλάβει, τότε τα φυλάει το παιδί που έμεινε χωρίς δέντρο.

ΜΕΛΙΣΣΑ - ΜΕΛΙΣΣΑ
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και, πιασμένα γερά από τα χέρια, στέκονται αντικριστά με μια απόσταση δεκαπέντε είκοσι μέτρων ανάμεσά τους.
Η πρώτη ομάδα φωνάζει: - Μέλισσα, Μέλισσα!
Η δεύτερη απαντά: - Μέλι γλυκύτατο!
Η πρώτη : - Σε ποιόν παραγγείλατε;
Η άλλη ζητάει έναν παίχτη: -Στον Κωστή!
Τότε αυτός ο παίχτης τρέχει καταπάνω τους και πέφτει με δύναμη πάνω
σε όποιο πιάσιμο χεριών του φαίνεται το πιο αδύναμο. Αν καταφέρει να σπάσει το δεσμό των χεριών, παίρνει ένα παιδί από αυτήν την ομάδα και το φέρνει στη δική του. Αντίθετα, αν δεν μπορέσει να σπάσει την ένωση, μένει ο ίδιος με τους άλλους.
Κερδίζει η ομάδα που θα τους πάρει όλους.

ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Τα παιδιά κάθονται το ένα πλάι στο άλλο. Το πρώτο από δεξιά, σκύβει στο αυτί του διπλανού του και του ψιθυρίζει μια λέξη πολυσύλλαβη και δύσκολη ή ασυνήθιστη, πχ.: Σκουληκοσκαθαρομυρμηγκότρυπα
Το παιδί που ακούει τη λέξη την επαναλαμβάνει όπως την άκουσε και την κατάλαβε στο αυτί του διπλανού του κι αυτό στο παραδίπλα ως το τελευταίο. Το τελευταίο παιδί σηκώνεται και τη φωνάζει δυνατά, αλλά συνήθως, αυτή η λέξη δεν έχει πια καμία σχέση με την αρχική!

ΤΑ ΜΗΛΑ
Δύο παιδιά στέκονται αντικριστά, δεκαπέντε-είκοσι μέτρα μακριά το ένα από τ’ άλλο ενώ στη μέση αυτής της απόστασης συγκεντρώνονται όλα τα υπόλοιπα.
Οι δύο παίχτες που στέκονται αντικριστά προσπαθούν με το τόπι να χτυπήσουν κάποιο από τα παιδιά που είναι μέσα, οπότε αυτό «καίγεται» και βγαίνει απ' το παιχνίδι Αντίθετα, το παιδί που θα καταφέρει να πιάσει το τόπι χωρίς να πέσει κάτω κερδίζει ένα μήλο που θα του επιτρέψει, αν κάποια στιγμή «καεί» να μη βγει, αλλά να παραμείνει στο παιχνίδι ή αν καεί κάποιος φίλος του, να του το παραχωρήσει!
Όταν απομείνει μόνο ένα παιδί, οι δύο παίχτες με το τόπι μπορούν να κάνουν μονάχα δέκα προσπάθειες να το χτυπήσουν.
Αν τους ξεφύγει, ξαναφυλάνε και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή.

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και στέκονται αντικριστά, με απόσταση δέκα περίπου μέτρων μεταξύ τους. Στη μέση αυτής της απόστασης χαράζουν έναν κύκλο και στο κέντρο του βάζουν ένα μαντήλι.
Μόλις ακούγεται το σύνθημα, βγαίνει από κάθε ομάδα ένα παιδί που προσπαθεί ν’ αρπάξει το μαντήλι και να γυρίσει πίσω χωρίς να το αγγίξει αντίπαλος, γιατί, αν το ακουμπήσει, τον πιάνει αιχμάλωτο. Οι αιχμάλωτοι ελευθερώνονται (ένας - ένας) κάθε φορά που κάποιο παιδί της ομάδας, τους παίρνει το μαντήλι
Κερδίζει η ομάδα που θα καταφέρει να αιχμαλωτίσει όλους τους παίχτες της άλλης.

Παιδικά ομαδικά παιχνίδια (2)

ΜΑΚΡΙΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑ
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μάνα της ομάδας που τα φιλάει στέκεται με την πλάτη στηριγμένη σ’ έναν τοίχο κι όλα τ' άλλα παιδιά, σκυμμένα και πιασμένα γερά το καθένα από τη μέση του μπροστινού του, με το κεφάλι προφυλαγμένο κάτω από τη μασχάλη του, σχηματίζουν τη «μακριά γαϊδούρα».
Με το σύνθημα, τα παιδιά της άλλης ομάδας παίρνουν φόρα και, ένα- ένα πηδάνε πάνω στις ράχες των σκυμμένων.
Όταν σκαρφαλώσουν όλα, η μάνα αρχίζει κα μετράει ενώ τα σκυμμένα παιδιά κάνουν ότι μπορούν για να ρίξουν τους καβαλάρηδες.
Αν, πριν τελειώσει το μέτρημα, κάποιο παιδί χάσει την ισορροπία του και πέσει ή έστω, ακουμπήσει το πόδι του κάτω, καίγεται κα μαζί του όλη η ομάδα του, που παίρνει τη θέση της άλλης.

Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ
Το παιδί που κάνει τη «μάνα» με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο, απαγγέλει κάποια στιχάκια ή μετράει.
Ένα, δύο, τρία.
Έτοιμη φωτογραφία!
Σ’ αυτό το διάστημα, τα άλλα παιδιά παίρνουν διάφορες πόζες, είτε το καθένα μόνο του είτε σχηματίζοντας συμπλέγματα, ανάλογα με την έμπνευση!
Όταν η μάνα τελειώσει, χτυπάει με το χέρι τον τοίχο και στρέφεται απότομα προς τα παιδιά που οφείλουν να μείνουν εντελώς ακίνητα στις πόζες που έχουν πάρει - Αγάλματα.
Η μάνα διαλέγει το «άγαλμα που της έκανε πιο μεγάλη εντύπωση κι αυτό γίνεται «μάνα» στον επόμενο γύρο.


ΓΚΑΖΑΚΙΑ (ΜΠΑΖ)
Τα παιδιά χαράζουν στο έδαφος μια γραμμή και αραδιάζουν εκεί πάνω ίσο αριθμό από γκαζές το καθένα.
Η πρώτη από αριστερά λέγεται «Μπαζ» και η διπλανή της «Παραμπάζ», ενώ η τελευταία «Κωλόμπαζο».
Μετά «μετριούνται» με την καλύτερη γκαζά τους (την μπάλα τους), ποιος θα την ρίξει πιο κοντά, σ’ ένα σταθερό σημείο (πχ. τοίχο. κολώνα), τον «μπάστακα».
Ύστερα, με τη σειρά, σημαδεύουν από ορισμένη απόσταση τις αραδιασμένες γκαζές, προσπαθώντας να πετύχουν το «μπάζ». Κάθε παιδί κερδίζει όλες τις γκαζές δεξιά από εκείνη που πέτυχε.


ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ
Αυτός που «τα φυλάει», ακουμπάει στον τοίχο με την πλάτη στραμμένη στα άλλα παιδιά και απαγγέλει δυνατά:
Στρατιωτάκια
- ακούνητα
- αμίλητα
- αγέλαστα!
και γυρνάει γρήγορο μήπως και πιάσει κάποιον να κουνιέται. Τα παιδιά, σε στάσεις πολεμιστών και ηρώων, προσπαθούν να μην κουνηθούν, να μη γελάσουν, να μη χάσουν την ισορροπία τους, ό,τι κι αν τους κάνει ή τους λέει το παιδί που τα φυλάει γιατί τότε χάνουν.
Ο πρώτος που χάνει, τα φυλάει

ΤΟ ΡΟΛΟΙ
Τα παιδιά «τα βγάζουν». για να δουν ποιος θα γίνει «Ρολογάς». Τα άλλα παιδιά στήνονται το ένα πλάι στο άλλο, σε μια γραμμή απέναντί του, σε αρκετή απόσταση, και ο διάλογος αρχίζει:
Παιδί: Tι ώρα είναι:
Ρoλογάς: Μία ώρα μπρος!
Παιδί: Τι ώρα είναι;
Ρoλογάς: Τρεις ώρες μπρος!
Κάθε παιδί που ρωτάει, κάνει τόσα βήματα όσα του λέει ο «Ρολογάς» - προς τα εμπρός ή προς τα πίσω... Γιατί όταν ο Ρολογάς δει ότι τα παιδιά τον πλησιάζουν και απειλούν τη θέση του, τότε κάνει το ρολόι να πηγαίνει πίσω!
Ρολογάς: Πέντε ώρες πίσω!
Αλλά, προβλέποντας αυτήν την πονηριά του Ρολογά, τα παιδιά κάνουν τα βήματα προς τα εμπρός πολύ μεγάλα και
τα προς τα πίσω μικρούτσικα.

ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ
Τα παιδιά κάθονται κάτω σε κύκλο. Ένα άλλο παιδί έξω από τον κύκλο, κρατώντας ένα μαντήλι, χοροπηδάει γύρω -γύρω, τραγουδώντας.
Αλάτι ψιλό,
αλάτι χοντρό,
έχασα τη μάνα μου
και πάω να τη βρω,
Παπούτσια δε μου πήρε
να πάω στο σχολειό.
Αλάτι φιλά
αλάτι χονδρό...
Κάποια στιγμή, πολύ διακριτικά, ρίχνει το μαντίλι πίσω από ένα καθισμένο παιδί, που, όταν το καταλάβει, σηκώνεται παίρνει το μαντήλι και κυνηγάει γύρω γύρω το πρώτο παιδί. Τότε, αυτό τρέχει να φτάσει στη θέση όπου καθόταν το
άλλο παιδί και να του την πάρει. Αν το πετύχει, το άλλο παιδί γίνεται «μάνα» και το παιχνίδι συνεχίζεται.


ΤΟ «ΜΠΙΖ»
Το παιδί που «τα φυλάει» βάζει το ένα του χέρι σαν παρωπίδα στα μάπα του, για να μη βλέπει περνάει το άλλο του χέρι πάνω από το στήθος του και το βγάζει κάτω από τη μασχάλη, με την παλάμη προς τα έξω.
Τα άλλα παιδιά πηγαίνουν πίσω του και ένα από αυτά χτυπά την παλάμη, ενώ όλα φωνάζουν «Μπιζζζζ.» κουνώντας, μπροστά του πια, το δεξιό τους δείκτη σαν έντομο που βουίζει.
Το παιδί που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιο παιδί το χτύπησε. Αν το πετύχει, τα φυλάει αυτό το παιδί,
αλλιώς συνεχίζει ο ίδιος.

Η Αντικερί "Ο Σφάτος" στη Φλώρινα

Ο Νίκος Ιωάννου είναι ένας παλιατζής διαφορετικός από τους άλλους, αφού δεν πουλάει την πραμάτειά του. Αντίθετα, δέχεται μόνο δωρεές παλιών αντικειμένων. Έχει μετατρέψει το πατρικό του σπίτι στη Φλώρινα, σε έκθεση με μνήμες περασμένων δεκαετιών. Καζάνια, ταψιά, γκιούμια, κράνη γερμανικά, παραδοσιακές στολές, ραδιόφωνα, αλλά και το κουδούνι από ένα τραμ, που κυκλοφορούσε στη Θεσσαλονίκη, είναι μερικά από τα εκθέματα, που στολίζουν τους τοίχους της μικρής, εσωτερικής αυλής του σπιτιού του.
Ξεκίνησέ τη συλλογή του πριν από αρκετά χρόνια από μεράκι για τη διατήρηση όλων αυτών των παλαιών αντικειμένων. Διατηρούσε ένα συνεργείο καθαρισμού αυτοκινήτων στη Θεσσαλονίκη, στην περιοχή της Νέας Ελβετίας, όπου υπάρχουν πολλές μάντρες με παλιατζήδες και ξεκίνησε από εκεί να αγοράζει πράγματα. Αγόραζε, επίσης, και από τσιγγάνους που κατέφθαναν με φορτηγά για να πουλήσουν ό,τι μάζευαν στους δρόμους ή σε εγκαταλειμμένα σπίτια.
Περνώντας μέσα από έναν στενό διάδρομο, φορτωμένο με μουσικά όργανα, παλιές φωτογραφίες, μπακίρια και ένα σωρό μικροαντικείμενα από την δεκαετία του ΄50, οδηγείσαι στην εσωτερική αυλή του σπιτιού. Είναι διαμορφωμένη σε μικρή, υπαίθρια αίθουσα τέχνης με δεκάδες αντίκες κρεμασμένες στους τοίχους. Τις κρατάει συντροφιά με το τραγούδι του ένα καναρίνι σε κλουβί.

Μεγάλωσε σ΄ αυτό το σπίτι. Είναι χτισμένο το 1928. Το διακόσμησε με αντικείμενα εκείνης της εποχής, Στον επάνω όροφο, η κρεβατοκάμαρα με τους τοίχους ζωγραφισμένους στο χέρι κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, το πάτωμα με τα παλιά, λουλουδένια μωσαϊκά και το τεράστιο σιδερένιο κρεβάτι, είναι σαν να βγήκε από παραμύθι.
Επιθυμία του κ. Ιωάννου είναι οι τοπικοί φορείς της Φλώρινας να επιδείξουν ενδιαφέρον, προβάλλοντας τη συλλογή του, ώστε να την επισκέπτονται περισσότεροι άνθρωποι. Αισθάνεται ηθική ικανοποίηση όταν οι επισκέπτες αποχωρούν εντυπωσιασμένοι και γράφουν όμορφα λόγια στο βιβλίο επισκεπτών. Θέλει τα παιδιά του να σεβαστούν την επιθυμία του και όταν πεθάνει, να διατηρήσουν το χώρο, όπως είναι σήμερα,
Ο κ. Ιωάννου ή «Σφάτος», όπως είναι το παρατσούκλι του (σ.σ. σημαίνει συμπέθερος), έχει ανοικτό το σπίτι για τους επισκέπτες μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες καθώς το χειμώνα διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Οι ώρες που μπορεί να επισκεφθεί κάνεις την έκθεση είναι: από τις 9 το πρωί έως τις 12.30 το μεσημέρι και από τις 4 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΒΡΑΧΥΚΕΡΑΤΙΚΗ ΑΓΕΛΑΔΑ - ΝΑΝΟΣ

Με εξαφάνιση απειλείται η βραχυκερατική αγελάδα των Πρεσπών, μια σπάνια φυλή αγελάδας - νάνου, η οποία διαβιεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην περιοχή των Πρεσπών, αλλά πλέον έχουν απομείνει μόλις 10-12 καθαρόαιμα ζώα, στους Ψαράδες.
Βραχυκερατικές αγελάδες απαντώνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, το χαρακτηριστικό, ωστόσο, της Πρεσπιώτικης αγελάδας είναι ο εξαιρετικά βραχύς κορμός του ζώου.
Η αγελάδα αυτή φθάνει σε ύψος τα 100-115 εκ. (ύψος ακρωμίου), σε ζων βάρος τα 180-200 κιλά, έχει μακρύ κεφάλι και λεπτά και κοντά κέρατα.
Χαρακτηρίζεται, επίσης, από τα μεγάλα μάτια και το χρωματισμό, που ποικίλλει μεταξύ του ξανθού, ξανθοκόκκινου και όλων των αποχρώσεων του καφέ, ενώ υπάρχουν και εντελώς μαύρες αγελάδες αυτού του είδους.
Κείμενο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/Εταιρία Προστασίας Πρεσπών/Λ. Νικολάου

Δασομυωξός (Glis glis)

Κληματαριά Αγ. Γεωργίου Φλώρινας. 31/8/11

Δασομυωξός (Glis glis): απαντάται στα δρυοδάση, ειδικά σε εκείνα που γειτνιάζουν άμεσα με τον οικισμό και περιλαμβάνουν δέντρα όπως καρυδιές, αμυγδαλιές κλπ, οι καρποί των οποίων χρησιμεύουν ως τροφή τους.
Ζει πάνω στα δέντρα των δασών και τρέφεται προπάντων με καρπούς. Τη φωλιά του την κάνει ανάμεσα σε πυκνούς θάμνους, τρύπες βράχων, δέντρων.
Τον διακρίνουμε δύσκολα γιατί είναι νυχτοβάτης. Ειδικότητα:κοιμάται του καλού καιρού 6 μήνες το χρόνο!
Τα χαρακτηριστικά τους είναι ενδιάμεσα ποντικού και σκίουρου. Έχουν μέγεθος περίπου όσο και οι κοινοί αρουραίοι με χαρακτηριστικό τη φουντωτή ουρά τους. Τα ζώα αυτά επικοινωνούν με οξείς ήχους σαν σφυρίγματα ή κελαηδήματα πουλιών. Πέφτουν σε χειμερία νάρκη αφού έχουν συσσωρεύσει πολύ λίπος. Ίσως για το λόγο αυτό αποτελούσε ένα εκλεκτό μεζέ για τους Ρωμαίους. Το διέδωσαν σε όλες τις επαρχίες της αυτοκρατορίας τους και το εξέτρεφαν σε ειδικά κλουβιά (Gliraria). Μέχρι την Άνοιξη χάνουν το 50% του βάρους τους. Μετακινούνται εποχιακά για αναζήτηση τροφής.
Δασομυωξός [Glis glis]
Ενδιαίτημα:
δασώδεις περιοχές, δενδρόκηποι, πάρκα
Εξάπλωση:
Ευρώπη, εκτός από Ιβηρική χερσόνησο
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Μήκος σώματος:
12-20 εκ., ουρά 11-19 εκ.
Βάρος:
70-200 γρ.
Χρωματισμός:
γκριζωπό
Οδοντοστοιχία:
1/1, 0/0, 1/1, 3/3 = 20
ΤΡΟΦΗ & ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ
Τροφή:
παμφάγο, φρούτα, καρποί, έντομα
Συνήθειες:
νυκτόβιο, κοινωνικό, χειμέρια νάρκη
Πυκνότητα:
0,2-4 άτομα/Ηα
ΚΥΚΛΟΣ ΖΩΗΣ
Εποχή αναπαραγωγής:
Ιούνιο – Αύγουστο
Αριθμός νεογνών:
2-7, τυφλά
Διάρκεια κυοφορίας:
30-32 ημέρες
Διάρκεια θηλασμού:
5-6 εβδομάδες
Ηλικία ωριμότητας:
2 χρόνια
Διάρκεια ζωής:
μέχρι 9 χρόνια

Χρονικό της ίδρυσης και της λειτουργίας του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρμενοχωρίου Φλώρινας

Η ίδρυση και η λειτουργία του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρμενοχωρίου οφείλεται στην πρωτοβουλία φιλοπρόοδων κατοίκων του χωριού, η οποία εκδηλώθηκε τον Γενάρη του 1988. Σε επιστολή που συντάχθηκε τότε από την «Ομάδα Πρωτοβουλίας για την ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου και απευθυνόταν προς τους κατοίκους Αρμενοχωρίου, καταγράφεται με σαφήνεια το σκεπτικό και ο σκοπός της πρωτοβουλίας.

Πήλινο αγγείο πρώιμης
εποχής του χαλκού

Η επιστολή έμπαινε κατ' ευθεία στο θέμα: « Η αγάπη για το χωριό μας και η θέληση να εργαστούμε για κάτι καλύτερο μας παρακίνησαν να πάρουμε την πρωτοβουλία για μια προσπάθεια που θα βοηθήσει στην πολιτιστική και μορφωτική ανάπτυξη του τόπου μας... Με την ευκαιρία τονίζουμε ότι ο Σύλλογος που πρόκειται να ιδρυθεί θα ανήκει σε όλους τους Αρμενοχωρίτες και θα λειτουργεί σε συνεργασία με τον Αθλητικό Σύλλογο Αρμενοχωρίου ΗΡΑΚΛΗΣ», έξω από ομάδες και κόμματα...»
Μετά την έγκριση του Καταστατικού από το Πρωτοδικείο πραγματοποιήθηκε στις 12-4-1988 η τακτική Γενική Συνέλευση των μελών και εκλέχτηκε το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο . Ύστερα από την ημερομηνία αυτή άρχισε κανονικά πλέον η λειτουργία του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρμενοχωρίου.
Στη διάρκεια της δεκαπεντάχρονης λειτουργίας του ο Σύλλογος ανέπτυξε δραστηριότητες σε διάφορους πολιτιστικούς και μορφωτικούς τομείς και κατόρθωσε να παρουσιάσει έργο αξιόλογο. Εκφράζοντας ικανοποίηση και αισιοδοξία για το έργο που έχει επιτελεστεί, παρουσιάζουμε στη συνέχεια μερικές από τις δραστηριότητες και ορισμένα από τα έργα που έχουν γίνει.
1. Τμήμα λαογραφίας – Λαογραφική Συλλογή (Μουσείο)
Αποβλέποντας στην περισυλλογή, συντήρηση και προβολή του τοπικού λαογραφικού πλούτου περισυλλέξαμε και συνεχίζουμε να συγκεντρώνουμε σημαντικό αριθμό λαογραφικών αντικειμένων.
Η Απογραφική Συλλογή την οποία δημιουργήσαμε είναι τακτικό μέλος του Δικτύου Συλλογών Λαογραφίας - Παράδοσης Νομού Φλώρινας και συμμετέχει στις προσπάθειες που καταβάλλονται με σκοπό τη διάσωση, συντήρηση και αξιοποίηση τον λαογραφικού υλικού της. Περιοχής. Στα πλαίσια λειτουργίας του Δικτύου Φλώρινας και με την ευκαιρία της υλοποίησης του ειδικού προγράμματος
LEADER 2 ολοκληρώθηκε στη διάρκεια του 2001 το έργο της χειρόγραφης
καταγραφής, ηλεκτρονικής τεκμηρίωσης, φωτογράφησης κατ προληπτικής συντήρησης όλου του λαογραφικού υλικού της Συλλογής μας. Το έργο που απομένει να γίνει τώρα είναι η οργάνωση της Συλλογής σύμφωνα με τις αρχές και τις απαιτήσεις που ισχύουν για κάθε σύγχρονο Λαογραφικό Μουσείο, η κατάλληλη εκθεσιακή παρουσίαση του υλικού και η τελική διαμόρφωση της Λαογραφικής Συλλογής σε χώρο επισκέψιμο.

2. Βιβλιοθήκη
Η Βιβλιοθήκη του Συλλόγου που είναι οργανωμένη και λειτουργεί σύμφωνα με τις σύγχρονες μεθόδους βιβλιοθηκονομικής εργασίας, εξυπηρετεί σε ικανοποιητικό βαθμό τις ανάγκες και τα μορφωτικά ενδιαφέροντα των μαθητών και των ενηλίκων κατοίκων του χωριού. Μετά την διεύρυνση και κατάλληλη διαμόρφωση τον χώρου και ύστερα από την ενσωμάτωση της ειδικής μονάδας Βιβλιοθήκης "Μεθοριακή Ζώνη", η οποία διατέθηκε από το Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, η Βιβλιοθήκη μας δικαιολογημένα πλέον εντάσσεται στην κατηγορία των συστηματικών μορφωτικών κέντρων και μπορεί με τη λειτουργία της να συμβάλει αποφασιστικά στην ποιοτική αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των κατοίκων της περιοχής. Το σύνολο των βιβλίων, το οποίο σήμερα ανέρχεται σε 5.000 τίτλους, καλύπτει τους βασικούς τομείς γνώσεων και είναι σε θέση να εξυπηρετεί ευρύτερα αναγνωστικά ενδιαφέροντα.

3. Τμήμα διδασκαλίας παραδοσιακών χορών
Το τμήμα αυτό αποβλέπει στη διδασκαλία και προβολή των παραδοσιακών χορών της περιοχής του Νομού `Φλώρινας και άλλων διαμερισμάτων της Ελλάδας. Στα πλαίσια της λειτουργίας του τμήματος αυτού έχει δημιουργηθεί μικτό χορευτικό συγκρότημα, στο οποίο συμμετέχουν νέες και νέοι του χωριού. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών σε θέματα παραδοσιακών χορών το επίπεδο προόδου και εμφάνισης του συγκροτήματος αυτού είναι σε ικανοποιητικό βαθμό υψηλό. Επιβεβαίωση των εκτιμήσεων αυτών αποτελεί η επιτυχής συμμετοχή του σε δημόσιες εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
Τον τελευταίο καιρό το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου, ανταποκρινόμενο στην επιθυμία πολλών μαθητριών και μαθητών τον Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου προχώρησε στη δημιουργία νέων τμημάτων διδασκαλίας παραδοσιακών χορών. Στα τμήματα αυτά προστέθηκε τελευταία και ένα τμήμα γυναικών.
Από το πλήθος των δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων του συλλόγου κρίνουμε σκόπιμο να αναφέρουμε ενδεικτικά τις παρακάτω:
- Εκδρομές - επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους, ιστορικές τοποθεσίες και τουριστικές περιοχές.
- Συμβολή στην προώθηση των ανασκαφικών εργασιών στην αρχαιολογική περιοχή Αρμενοχωρίου.
- Διοργάνωση μορφωτικών - ψυχαγωγικών εκδηλώσεων για τα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου.
- Συνεχείς προσπάθειες για την διατήρηση και καλλιέργεια Δεσμών επικοινωνίας με τους απόδημους Αρμενοχωρίτες.
- Παρεμβάσεις για την διοργάνωση και προβολή της εκδήλωσης των νέων που συνδέεται με τις φωτιές των Χριστουγέννων»
- Διοργάνωση εκθέσεων λαογραφικού υλικού , βιβλίου και φωτογραφίας.
- Ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτες δραστηριότητες που αναπτύσσονται από τον Σύλλογο τελευταία, αποτελούν οι προσπάθειες για τη δημιουργία Τράπεζας Αίματος και τη συγκρότηση νεανικής χορωδίας.
Με τις εμπειρίες που έχουν αποκτηθεί στη διάρκεια της δεκαπεντάχρονης λειτουργίας του Συλλόγου και με τα αξιόλογα επιτεύγματα ως θετική προϋπόθεση, συνεχίζουμε το έργο που έχουμε αναλάβει με θέληση σταθερή και προσπαθούμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στον τόπο όπου ζούμε. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι θα κατορθώσουμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει και να δικαιώσουμε τις προσδοκίες όλων.
Το Διοικητικο Συμβούλιο

Το χρονικό της ίδρυσης του Συλλόγου Αρμενοχωρίου αναφέρεται στο Ημερολόγιο που εξέδωσε το 2004.