ΜΑΚΡΙΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑ
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μάνα της ομάδας που τα φιλάει στέκεται με την πλάτη στηριγμένη σ’ έναν τοίχο κι όλα τ' άλλα παιδιά, σκυμμένα και πιασμένα γερά το καθένα από τη μέση του μπροστινού του, με το κεφάλι προφυλαγμένο κάτω από τη μασχάλη του, σχηματίζουν τη «μακριά γαϊδούρα».
Με το σύνθημα, τα παιδιά της άλλης ομάδας παίρνουν φόρα και, ένα- ένα πηδάνε πάνω στις ράχες των σκυμμένων.
Όταν σκαρφαλώσουν όλα, η μάνα αρχίζει κα μετράει ενώ τα σκυμμένα παιδιά κάνουν ότι μπορούν για να ρίξουν τους καβαλάρηδες.
Αν, πριν τελειώσει το μέτρημα, κάποιο παιδί χάσει την ισορροπία του και πέσει ή έστω, ακουμπήσει το πόδι του κάτω, καίγεται κα μαζί του όλη η ομάδα του, που παίρνει τη θέση της άλλης.
Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ
Το παιδί που κάνει τη «μάνα» με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο, απαγγέλει κάποια στιχάκια ή μετράει.
Ένα, δύο, τρία.
Έτοιμη φωτογραφία!
Σ’ αυτό το διάστημα, τα άλλα παιδιά παίρνουν διάφορες πόζες, είτε το καθένα μόνο του είτε σχηματίζοντας συμπλέγματα, ανάλογα με την έμπνευση!
Όταν η μάνα τελειώσει, χτυπάει με το χέρι τον τοίχο και στρέφεται απότομα προς τα παιδιά που οφείλουν να μείνουν εντελώς ακίνητα στις πόζες που έχουν πάρει - Αγάλματα.
Η μάνα διαλέγει το «άγαλμα που της έκανε πιο μεγάλη εντύπωση κι αυτό γίνεται «μάνα» στον επόμενο γύρο.
ΓΚΑΖΑΚΙΑ (ΜΠΑΖ)
Τα παιδιά χαράζουν στο έδαφος μια γραμμή και αραδιάζουν εκεί πάνω ίσο αριθμό από γκαζές το καθένα.
Η πρώτη από αριστερά λέγεται «Μπαζ» και η διπλανή της «Παραμπάζ», ενώ η τελευταία «Κωλόμπαζο».
Μετά «μετριούνται» με την καλύτερη γκαζά τους (την μπάλα τους), ποιος θα την ρίξει πιο κοντά, σ’ ένα σταθερό σημείο (πχ. τοίχο. κολώνα), τον «μπάστακα».
Ύστερα, με τη σειρά, σημαδεύουν από ορισμένη απόσταση τις αραδιασμένες γκαζές, προσπαθώντας να πετύχουν το «μπάζ». Κάθε παιδί κερδίζει όλες τις γκαζές δεξιά από εκείνη που πέτυχε.
ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ
Αυτός που «τα φυλάει», ακουμπάει στον τοίχο με την πλάτη στραμμένη στα άλλα παιδιά και απαγγέλει δυνατά:
Στρατιωτάκια
- ακούνητα
- αμίλητα
- αγέλαστα!
και γυρνάει γρήγορο μήπως και πιάσει κάποιον να κουνιέται. Τα παιδιά, σε στάσεις πολεμιστών και ηρώων, προσπαθούν να μην κουνηθούν, να μη γελάσουν, να μη χάσουν την ισορροπία τους, ό,τι κι αν τους κάνει ή τους λέει το παιδί που τα φυλάει γιατί τότε χάνουν.
Ο πρώτος που χάνει, τα φυλάει
ΤΟ ΡΟΛΟΙ
Τα παιδιά «τα βγάζουν». για να δουν ποιος θα γίνει «Ρολογάς». Τα άλλα παιδιά στήνονται το ένα πλάι στο άλλο, σε μια γραμμή απέναντί του, σε αρκετή απόσταση, και ο διάλογος αρχίζει:
Παιδί: Tι ώρα είναι:
Ρoλογάς: Μία ώρα μπρος!
Παιδί: Τι ώρα είναι;
Ρoλογάς: Τρεις ώρες μπρος!
Κάθε παιδί που ρωτάει, κάνει τόσα βήματα όσα του λέει ο «Ρολογάς» - προς τα εμπρός ή προς τα πίσω... Γιατί όταν ο Ρολογάς δει ότι τα παιδιά τον πλησιάζουν και απειλούν τη θέση του, τότε κάνει το ρολόι να πηγαίνει πίσω!
Ρολογάς: Πέντε ώρες πίσω!
Αλλά, προβλέποντας αυτήν την πονηριά του Ρολογά, τα παιδιά κάνουν τα βήματα προς τα εμπρός πολύ μεγάλα και
τα προς τα πίσω μικρούτσικα.
ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ
Τα παιδιά κάθονται κάτω σε κύκλο. Ένα άλλο παιδί έξω από τον κύκλο, κρατώντας ένα μαντήλι, χοροπηδάει γύρω -γύρω, τραγουδώντας.
Αλάτι ψιλό,
αλάτι χοντρό,
έχασα τη μάνα μου
και πάω να τη βρω,
Παπούτσια δε μου πήρε
να πάω στο σχολειό.
Αλάτι φιλά
αλάτι χονδρό...
Κάποια στιγμή, πολύ διακριτικά, ρίχνει το μαντίλι πίσω από ένα καθισμένο παιδί, που, όταν το καταλάβει, σηκώνεται παίρνει το μαντήλι και κυνηγάει γύρω γύρω το πρώτο παιδί. Τότε, αυτό τρέχει να φτάσει στη θέση όπου καθόταν το
άλλο παιδί και να του την πάρει. Αν το πετύχει, το άλλο παιδί γίνεται «μάνα» και το παιχνίδι συνεχίζεται.
ΤΟ «ΜΠΙΖ»
Το παιδί που «τα φυλάει» βάζει το ένα του χέρι σαν παρωπίδα στα μάπα του, για να μη βλέπει περνάει το άλλο του χέρι πάνω από το στήθος του και το βγάζει κάτω από τη μασχάλη, με την παλάμη προς τα έξω.
Τα άλλα παιδιά πηγαίνουν πίσω του και ένα από αυτά χτυπά την παλάμη, ενώ όλα φωνάζουν «Μπιζζζζ.» κουνώντας, μπροστά του πια, το δεξιό τους δείκτη σαν έντομο που βουίζει.
Το παιδί που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιο παιδί το χτύπησε. Αν το πετύχει, τα φυλάει αυτό το παιδί,
αλλιώς συνεχίζει ο ίδιος.
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μάνα της ομάδας που τα φιλάει στέκεται με την πλάτη στηριγμένη σ’ έναν τοίχο κι όλα τ' άλλα παιδιά, σκυμμένα και πιασμένα γερά το καθένα από τη μέση του μπροστινού του, με το κεφάλι προφυλαγμένο κάτω από τη μασχάλη του, σχηματίζουν τη «μακριά γαϊδούρα».
Με το σύνθημα, τα παιδιά της άλλης ομάδας παίρνουν φόρα και, ένα- ένα πηδάνε πάνω στις ράχες των σκυμμένων.
Όταν σκαρφαλώσουν όλα, η μάνα αρχίζει κα μετράει ενώ τα σκυμμένα παιδιά κάνουν ότι μπορούν για να ρίξουν τους καβαλάρηδες.
Αν, πριν τελειώσει το μέτρημα, κάποιο παιδί χάσει την ισορροπία του και πέσει ή έστω, ακουμπήσει το πόδι του κάτω, καίγεται κα μαζί του όλη η ομάδα του, που παίρνει τη θέση της άλλης.
Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ
Το παιδί που κάνει τη «μάνα» με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο, απαγγέλει κάποια στιχάκια ή μετράει.
Ένα, δύο, τρία.
Έτοιμη φωτογραφία!
Σ’ αυτό το διάστημα, τα άλλα παιδιά παίρνουν διάφορες πόζες, είτε το καθένα μόνο του είτε σχηματίζοντας συμπλέγματα, ανάλογα με την έμπνευση!
Όταν η μάνα τελειώσει, χτυπάει με το χέρι τον τοίχο και στρέφεται απότομα προς τα παιδιά που οφείλουν να μείνουν εντελώς ακίνητα στις πόζες που έχουν πάρει - Αγάλματα.
Η μάνα διαλέγει το «άγαλμα που της έκανε πιο μεγάλη εντύπωση κι αυτό γίνεται «μάνα» στον επόμενο γύρο.
ΓΚΑΖΑΚΙΑ (ΜΠΑΖ)
Τα παιδιά χαράζουν στο έδαφος μια γραμμή και αραδιάζουν εκεί πάνω ίσο αριθμό από γκαζές το καθένα.
Η πρώτη από αριστερά λέγεται «Μπαζ» και η διπλανή της «Παραμπάζ», ενώ η τελευταία «Κωλόμπαζο».
Μετά «μετριούνται» με την καλύτερη γκαζά τους (την μπάλα τους), ποιος θα την ρίξει πιο κοντά, σ’ ένα σταθερό σημείο (πχ. τοίχο. κολώνα), τον «μπάστακα».
Ύστερα, με τη σειρά, σημαδεύουν από ορισμένη απόσταση τις αραδιασμένες γκαζές, προσπαθώντας να πετύχουν το «μπάζ». Κάθε παιδί κερδίζει όλες τις γκαζές δεξιά από εκείνη που πέτυχε.
ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ
Αυτός που «τα φυλάει», ακουμπάει στον τοίχο με την πλάτη στραμμένη στα άλλα παιδιά και απαγγέλει δυνατά:
Στρατιωτάκια
- ακούνητα
- αμίλητα
- αγέλαστα!
και γυρνάει γρήγορο μήπως και πιάσει κάποιον να κουνιέται. Τα παιδιά, σε στάσεις πολεμιστών και ηρώων, προσπαθούν να μην κουνηθούν, να μη γελάσουν, να μη χάσουν την ισορροπία τους, ό,τι κι αν τους κάνει ή τους λέει το παιδί που τα φυλάει γιατί τότε χάνουν.
Ο πρώτος που χάνει, τα φυλάει
ΤΟ ΡΟΛΟΙ
Τα παιδιά «τα βγάζουν». για να δουν ποιος θα γίνει «Ρολογάς». Τα άλλα παιδιά στήνονται το ένα πλάι στο άλλο, σε μια γραμμή απέναντί του, σε αρκετή απόσταση, και ο διάλογος αρχίζει:
Παιδί: Tι ώρα είναι:
Ρoλογάς: Μία ώρα μπρος!
Παιδί: Τι ώρα είναι;
Ρoλογάς: Τρεις ώρες μπρος!
Κάθε παιδί που ρωτάει, κάνει τόσα βήματα όσα του λέει ο «Ρολογάς» - προς τα εμπρός ή προς τα πίσω... Γιατί όταν ο Ρολογάς δει ότι τα παιδιά τον πλησιάζουν και απειλούν τη θέση του, τότε κάνει το ρολόι να πηγαίνει πίσω!
Ρολογάς: Πέντε ώρες πίσω!
Αλλά, προβλέποντας αυτήν την πονηριά του Ρολογά, τα παιδιά κάνουν τα βήματα προς τα εμπρός πολύ μεγάλα και
τα προς τα πίσω μικρούτσικα.
ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ
Τα παιδιά κάθονται κάτω σε κύκλο. Ένα άλλο παιδί έξω από τον κύκλο, κρατώντας ένα μαντήλι, χοροπηδάει γύρω -γύρω, τραγουδώντας.
Αλάτι ψιλό,
αλάτι χοντρό,
έχασα τη μάνα μου
και πάω να τη βρω,
Παπούτσια δε μου πήρε
να πάω στο σχολειό.
Αλάτι φιλά
αλάτι χονδρό...
Κάποια στιγμή, πολύ διακριτικά, ρίχνει το μαντίλι πίσω από ένα καθισμένο παιδί, που, όταν το καταλάβει, σηκώνεται παίρνει το μαντήλι και κυνηγάει γύρω γύρω το πρώτο παιδί. Τότε, αυτό τρέχει να φτάσει στη θέση όπου καθόταν το
άλλο παιδί και να του την πάρει. Αν το πετύχει, το άλλο παιδί γίνεται «μάνα» και το παιχνίδι συνεχίζεται.
ΤΟ «ΜΠΙΖ»
Το παιδί που «τα φυλάει» βάζει το ένα του χέρι σαν παρωπίδα στα μάπα του, για να μη βλέπει περνάει το άλλο του χέρι πάνω από το στήθος του και το βγάζει κάτω από τη μασχάλη, με την παλάμη προς τα έξω.
Τα άλλα παιδιά πηγαίνουν πίσω του και ένα από αυτά χτυπά την παλάμη, ενώ όλα φωνάζουν «Μπιζζζζ.» κουνώντας, μπροστά του πια, το δεξιό τους δείκτη σαν έντομο που βουίζει.
Το παιδί που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιο παιδί το χτύπησε. Αν το πετύχει, τα φυλάει αυτό το παιδί,
αλλιώς συνεχίζει ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου