H περιουσία ήταν ένα ωραίο παιχνίδι, για το οποίο χρειάζονταν 4-7 ή 8 παιδιά. Πρώτα σχεδιάζανε στο χώμα ένα κύκλο, τον οποίο χωρίζανε σε τόσα ίσα μέρη, όσο και οι παίκτες. Αφού τα «βγάζανε» για να δούνε ποιος Θα είναι η «μάνα» της δίνανε να κρατάει ένα ξύλο. Η μάνα ξαφνικά έριχνε το ξύλο μέσα στο κύκλο και όλα τα παιδιά έτρεχαν μακριά, εκτός από τον παίκτη μέσα στο «κομμάτι περιουσία», του οποίου είχε πέσει το ξύλο. Αυτός έπρεπε να σκύψει να το πάρει φωνάζοντας ταυτόχρονα «ένα δύο τρία στοπ». Στο τέλος αυτής της φράσης έπρεπε οι προηγούμενοι παίκτες να μείνουν ακίνητοι. Το
παιδί πετούσε το ξύλο σημαδεύοντας τον πιο κοντινό παίκτη. Αν τον ακουμπούσε, του έπαιρνε μέρος της «περιουσίας» του ως εξής. Πατώντας μέσα στο δικό του κομμάτι και κρατώντας το ξύλο χάραζε
μέσα στο κομμάτι του «χαμένου» μία γραμμή επεκτείνοντας έτσι την περιουσία του.
Πολλές φορές στην προσπάθεια να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι, έχανε την ισορροπία του και πατούσε στα όρια ή στην περιουσία κάποιου άλλου. Τότε έχανε το δικαίωμα της επέκτασης και ο « Θιγόμενος» παίκτης ήταν αυτός που μπορούσε να διεκδικήσει περιουσία με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ακριβώς πάθαινε αν δεν πετύχαινε τον συμπαίκτη του με το ξύλο.
Μερικές φορές πριν αρχίσει το παιχνίδι συμφωνούσανε αν θα επιτρέπανε τα «νησάκια». Αυτά ήταν μικροί κύκλοι μέσα στο κομμάτι του αντιπάλου. Πατώντας ο παίχτης με το ένα πόδι στο αρχικό του κομμάτι και με το δεύτερο στο «νησί» είχε την δυνατότητα να χαράξει μια μεγάλη γραμμή, κερδίζοντας έτσι τον αντίστοιχο χώρο. Νικητής έβγαινε όποιος κατάφερνε να μαζέψει την μεγαλύτερη περιουσία.
Ομάδα Περιβαλλοντικής Εργασίας, Τμήμα Α5, Γυμνασίου Αμυνταίου, Σχ. έτος 1999-2000.
παιδί πετούσε το ξύλο σημαδεύοντας τον πιο κοντινό παίκτη. Αν τον ακουμπούσε, του έπαιρνε μέρος της «περιουσίας» του ως εξής. Πατώντας μέσα στο δικό του κομμάτι και κρατώντας το ξύλο χάραζε
μέσα στο κομμάτι του «χαμένου» μία γραμμή επεκτείνοντας έτσι την περιουσία του.
Πολλές φορές στην προσπάθεια να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι, έχανε την ισορροπία του και πατούσε στα όρια ή στην περιουσία κάποιου άλλου. Τότε έχανε το δικαίωμα της επέκτασης και ο « Θιγόμενος» παίκτης ήταν αυτός που μπορούσε να διεκδικήσει περιουσία με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ακριβώς πάθαινε αν δεν πετύχαινε τον συμπαίκτη του με το ξύλο.
Μερικές φορές πριν αρχίσει το παιχνίδι συμφωνούσανε αν θα επιτρέπανε τα «νησάκια». Αυτά ήταν μικροί κύκλοι μέσα στο κομμάτι του αντιπάλου. Πατώντας ο παίχτης με το ένα πόδι στο αρχικό του κομμάτι και με το δεύτερο στο «νησί» είχε την δυνατότητα να χαράξει μια μεγάλη γραμμή, κερδίζοντας έτσι τον αντίστοιχο χώρο. Νικητής έβγαινε όποιος κατάφερνε να μαζέψει την μεγαλύτερη περιουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου